การแปลนั้นมีหลายรูปแบบไม่ว่าจะเป็นเพลง
นิทาน เรื่องสั้น นวนิยาย ล้วนแล้วสามารถนำมาแปลได้เป็นอีกภาษาหนึ่ง
และงานเขียนต่างๆก็สามารถแปลได้ ซึ่งในที่นี้จะกล่าวถึงการแปลบันเทิงคดี
ซึ่งเกี่ยวกับงานเขียน แต่ไม่ใช่งานเชียนเชิงวิชาการหรือสารคดี
บันเทิงคดี คือ
งานเขียนทุกประเภทที่ไม่อยู่ในด้านวิชาการและสารคดี ซึ่งได้แก่ ร้อยแก้ว ร้อยกรอง
นิทาน นวนิยาย เรื่องสั้น บทเพลง บทกวรี ฯลฯ ซึ่งจะมีรูปแบบต่างจากสารคดี
ซึ่งในด้านเนื้อหาอาจจะมีส่วนที่เป็นเรื่องจริงอยู่บ้าง
และผู้เขียนก็สามารถสอดแทรกทัศนคติไปได้
กล่าวอีกนัยคือเป็นการถ่ายทอดสิ่งที่เป็นจินตนาการของผู้เขียนล้วนๆ
องค์ประกอบด้านภาษาในการแปลงานบันเทิงคดีจะแบ่งออกเป็น
3 กลุ่ม ได้แก่
การใช้สรรพนามและคำเรียกบุคคล การใช้คำที่มีความหมายแฝง และภาษาเฉพาะวรรณกรรม ผู้แปลจะต้องให้ความใส่ใจกับคำศัพท์ทุกตัว ซึ่งในบางครั้งผู้แปลอาจจะต้องใช้ความสามารถในการตัดสินใจเลือกคำศัพท์ให้เหมาะกับเนื้อเรื่อง
ด้านภาษาเฉพาะวรรณกรรมมีลักษณะเด่นคือ การสะท้อนวัฒนธรรมด้านต่างๆลงไปในตัวภาษา
ในการแปลงานประเภทนี้จะมีทั้งการแปลแบบโวหารอุปมาอุปไมย
ซึ่งจะเป็นการเปรียบเทียบคำนามกับคำนาม และคำกริยากับคำกริยา
โวหารอุปลักษณ์จะเป็นการเปรียบเทียบความหมายของสิ่งของสองสิ่ง
จากที่ดิฉันได้ศึกษา
ความรู้ที่ได้รับคือ การแปลงานบันเทิงคดี
ซึ่งในขั้นอาจจะต้องคำนึงถึงวัฒนธรรมของชาติที่เราจะแปลภาษานั้นๆ
เพราบางสิ่งบางอย่างวัฒนธรรมก็จะแตกต่างกันออกไป ผู้แปลจึงต้องศึกษาเป็นอย่างดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น